Vijf vragen aan: Steve Mason

'Tot nu toe heel interessant maar niet makkelijk. Na een deel van mijn jeugdopleiding in Tilburg, verhuisde mijn familie naar Zwitserland. Op mijn 13e had ik daar mijn eerste tryout om voor het topteam van Zug te spelen. Dit was geen makkelijke week. Net nadat we verhuisd waren, ging ik met 50 spelers/coaches die geen Engels of Nederlands konden een week lang weg voor tryouts. In Tilburg was ik toen 2 tot 3 trainingen per week gewend. Dat werd meteen 2-3 trainingen per dag in Zwitserland. Het was heel uitdagend, maar van dat soort situaties leer je wel veel. Binnen 5 maanden sprak ik al Zwitsers en als ijshockeyer groeide ik ook heel snel. Na 3 jaar Zwitserland en nog 2 jaar Duitsland verhuisde ik naar Canada. Daar speelde ik 3 jaar junior hockey. Het laatste jaar van die 3 in Nanaimo, British Columbia was heel interessant. Mijn doel was om tijdens dat jaar een beurs te krijgen voor een NCAA-school in America. Het begon weer met een tryout. Toen ik aankwam moest ik na een lange vlucht met 2 volle ijshockey tassen en sticks de pont op om naar Vancouver Island te varen, waar mijn gast familie woonden. Deel van de pont die ik moest hebben was ontploft, dus we hadden 4 uur vertraging. Uiteindelijk kwam ik doodmoe aan bij mijn gast familie. Na de tryouts begon ik als vierde lijn winger. Tijdens het seizoen wist ik steeds meer te overtuigen en plotseling stond ik eerste lijn center met een aanbod om college te gaan spelen. Het was zeker geen makkelijke weg maar ik ben heel blij met hoe het allemaal is uitgepakt.'

'Het meeste geniet ik nu van de lifestyle. Het voorbereiden op een belangrijke wedstrijd, maar ook de vrijheid die de sport je geeft. De meeste dagen trainen we van 10:00 tot 11:00, en de rest van de dag is vrij. Zoveel vrije tijd heb ik al lang niet meer gehad, en dit geeft je de gelegenheid om andere dingen te doen, net als studeren of rondreizen.'

'Ik mis mijn vrienden uit Nederland en het sociaal leven wel. Nederlanders zijn sowieso socialere mensen dan hier in Zwitserland. Zwitsers kunnen heel arrogant overkomen, Nederlanders vind ik daartegenover zo makkelijk. Die instelling mis ik wel een beetje. Daarnaast mis ik de Kroketten en frietjes! In Zwitserland is het landschap zo mooi. Als we in de bus zitten naar uitwedstrijden zit ik alleen maar foto’s te maken.'

'In Zwitserland heb je verschillende categorieën fans. De echte fans met trommels en die spelersshirts dragen zijn die hard fans. Die zijn altijd luidruchtig en staan altijd achter het team. De minder fanatieke fans hier gedragen zich alsof ze nog nooit van sport hebben gehoord. Als we winnen zijn we volgens hun het beste team van de wereld en als we verliezen hoor je in het stadion alleen maar gefluit. Toen ik in college speelde waren de fans grotendeels studenten. Dit was leuk omdat studenten heel fanatieke fans zijn. Daarnaast werd je de volgende dag op school vaak aangesproken over de wedstrijd. Zo ontstaat er een bepaalde “School Spirit” waar je dan best trots op bent. In Tilburg waren de fans ook heel goed. Wat daar zo speciaal is, is dat de fans dichter bij de spelers zijn. Het is alsof iedereen elkaar kent en 1 grote familie is.'

'Als jonge speler zou ik een paar jaar in het buitenland gaan spelen om een goede opleiding te krijgen. Daarnaast moet je altijd onthouden dat in een jeugdteam 90% van de spelers geen professioneel ijshockey zullen gaan spelen. Je kunt daardoor niet tevreden zijn als je net zoveel doet als anderen. Je moet als jonge speler al beslissen wat je ervoor wil doen. Als je een gebrek aan motivatie hebt om iets extra’s te doen, dan kun je professioneel ijshockey wel vergeten. Je voorbeeld moet iemand zijn, die op het niveau zit waar jij naartoe wil.'