Bij Het IJs: De Emotie

‘Sport is emotie’, horen we menig sporter, coach of trainer met enige regelmaat zeggen. Vaak wordt deze uitspraak er bij gehaald als iemand zich heeft misdragen. De speler deed iets stoms in de wedstrijd. De coach of trainer zei iets lelijks. Misschien over de coach van de tegenstander, vaak over de scheidsrechter en soms zelfs over het bestuur. Allemaal in een moment vol emotie. Een moment waarop het verstand even was uitgezet. Met excuses. Het was niet de bedoeling om de emotie zo veel ruimte te geven. Het verstand greep te laat in.

Maar er zijn ook momenten waarop het mooi is dat die emotie wordt geuit. Binnen onze ijshockeysport heb ik de laatste jaren indrukwekkende momenten meegemaakt. Natuurlijk bij winst. Volwassen mannen van voorbij de 40 met tranen in hun ogen omdat ze kampioen zijn geworden in één van de laagste divisies. Bij een aanvoerder van de Beneleague kampioen die uit enthousiasme bijna de beker uit mijn handen rukte op nationale tv. Een stralende captain die wereldkampioen werd. Gillende kinderen die over elkaar heen stuiterden omdat ze de beker hadden gewonnen. Bij de vertrokken teammanager die werd onderscheiden en door 30 wereldkampioenen, keurig één voor éen, werd gecomplimenteerd en gefeliciteerd en die gelukkig weer terug is.

De emotie is op dat soort momenten zonder excuus in ruime mate terecht aanwezig. Dat geldt ook voor de emotievolle momenten als er niks te vieren valt maar wanneer gepast verdrietig zijn op zijn plaats is. In het opstellen van de spelers voor de tribune of op de blauwe lijn. In het moment in stilte staand met een gebogen hoofd. In de toespraak met trillende stem van de bestuurder of stadionspeaker. In het applaus dat gedurende een minuut klinkt of de klank van de indringende stilte. In de zichtbare betrokkenheid van alle spelers, ook die van de tegenstander. In de hoorbare brok in de keel en de zichtbare tranen in het publiek. Emotie in zijn zuiverste vorm, op het meest droevige moment. Het moment waarop een meer dan dierbaar lid van de ijshockeyfamilie vaak veel te vroeg en onverwacht is overleden. Vrijwilligers die leefden voor de sport verdienen minimaal zo’n blijk van emotie. Emotie die gezamenlijk wordt gedeeld, wordt beleefd en wordt getoond.

In al die gevallen geldt terecht: ‘Sport is emotie’!

Ik wens u mede namens de medewerkers en het bestuur van IJshockey Nederland een voorspoedig 2019, met fairplay en respect en gepaste emotie.

Jan Hopstaken is sinds 2013 vicevoorzitter van IJshockey Nederland en in die functie verantwoordelijk voor verenigings- en clubondersteuning. In Bij Het IJs schrijft hij iedere twee weken over zijn ervaringen rondom de Nederlandse ijsbanen.