Bij het ijs: Vertrouwen

Ik vind het fijn als iemand mij vertrouwt. Dan functioneer ik het best. Ik heb gemerkt dat dat voor de meeste mensen geldt. De meeste mensen zijn van goede wil. Blind vertrouwen vind ik niet fijn. Dan weet je helemaal niet wat de ander kan, denkt of verwacht. Ik houd er ook niet van als anderen precies zeggen wat ik moet doen (doe dit, doe dat). Dat brengt echt niet het beste in mij boven. Behalve als ik geen flauw benul heb wat ik moet doen. Dan is het prettig als ik een duidelijke instructie krijg.

Het fijnste is wanneer het duidelijk is wat het doel is en wat absoluut niet mag. Deze duidelijkheid en het vertrouwen om het te mogen doen, is voor mij de beste manier van werken. Ik kan dan zelf bepalen hoe ik het ga doen. Dat inspireert en zorgt voor creativiteit en enthousiasme.

Het is wel verstandig om af en toe te checken of je nog wel goed bezig bent. Zo niet, dan besluit je om het te herstellen, iets anders te proberen of te stoppen. Deze manier van werken zorgt vaak voor hele snelle en goede resultaten.

Op dit moment mag ik niet naar de kapper en ik heb snel een hekel aan te lang haar (bij me zelf). Een kale kop of gemillimeterde coup-commando wil ik niet. Hoe los je dit op als je niet naar de kapper kunt en jezelf knippen helemaal geen optie is ?

Ook dan werkt de aanpak van vertrouwen geven met een helder doel en duidelijkheid over wat niet mag. Een kortere coup die niet te kort is en een enorm vertrouwen in de uitvoerder. In dit geval mijn lieve vrouw. Ze heeft nog nooit iemand geknipt behalve de hond.

Dus daar zat ik. Op een krukje in de badkamer. Mijn vrouw gewapend met de tondeuse van mijn zoon en de keukenschaar kreeg mijn volste vertrouwen.

Dat vertrouwen bleek meer dan terecht.

Ik heb gemerkt dat het niet per sé andersom ook zo werkt. Vertrouwen geven leidt niet automatisch tot vertrouwen krijgen. Zij is nog niet op het krukje gaan zitten om door mij te worden geknipt…