Brent Janssen: de cirkel is rond

Zondagmiddag, iets na vijf uur. Van een afstand is te zien hoe Brent Janssen, Martijn Oosterwijk en Kevin Bruijstens zich ontworstelen aan al hun uitzinnige teamgenoten. Het drietal omarmt elkaar langdurig. Flyers is zojuist landskampioen geworden door HIJS, nota bene in Den Haag, met 1-2 te verslaan.

,,De cirkel was rond. Zo voelde het voor mij en ik denk ook voor Martijn en Kevin’’, zegt Brent Janssen over dat voor hem als zeer speciaal omschreven moment. De drie vrienden zochten hun moment en lieten alle emoties de vrije loop.

Drie stoere mannen, dertigers, die nooit gedacht hadden dat ze elkaar nog eens in een sportieve euforie zouden omhelzen. Een half uurtje na dat moment, met een gelukzalige emotie in het gezicht, bekende Brent Janssen: ,,Geen van drieën kon zichzelf meer onder controle houden. Een onbeschrijflijk moment.’’

Ieder had zijn eigen gedachten. Kevin Bruijsten had een jaar lang meegeleefd met de zware periode waar zijn twee vrienden daarheen moesten gaan. Martijn Oosterwijk verloor in mei zijn dochtertje Veerle Puck bij een stilgeboorte. Hij besefte hoe ijshockey in het algemeen en spelen met twee van zijn beste vrienden in het bijzonder hem door het zware eerste jaar heen geholpen hadden. Deze prijs winnen betekende daardoor zoveel meer dan een beker en medaille.

En dan Brent Janssen. Hij sloot een ongelooflijk jaar af. De Heerenvener doorstond een zware operatie voor het verwijderen van een hersentumor, gevolgd door dertig bestralingen. En nu stond hij daar, vier jaar na het spelen van zijn laatste ijshockeywedstrijd, met zijn vrienden op het Haagse ijs te hossen en springen.

Drie dagen later is Brent Janssen weer terug in de realiteit. ,,Gisteren moest ik weer voor controle naar het UMCG in Groningen. Een half jaar na mijn eerste controle. Die was toen minder spannend dan deze. Omdat die maar drie maanden na de operatie was. Nu zit er een half jaar tussen. Maar toch maak ik me niet druk. Ik luister naar mijn lichaam en mijn gevoel. En dat zit goed.’’

Hij gaat er daarom vanuit dat hij volgende week positief nieuws krijgt als zijn behandelend arts de uitslag van de controle vertelt. ,,Stap voor stap, zo heb ik dit hele proces doorstaan. Zo zit ik in elkaar.’’

De allereerste ‘stap’ weet Brent Janssen nog precies. ,,Vorig jaar, op 25 januari. Ik zat in een meeting en werd niet goed. Ik kreeg het warm, er vielen functies uit. Ik zag vlekken en werd uiteindelijk in de ambulance op weg naar ziekenhuis Tjongerschans wakker.’’

Janssen had, voor het eerst in zijn leven, een zware epileptische aanval gehad. Er volgden twee dagen vol onderzoeken, die gericht waren op zijn hoofd en hersenen. ,,Zelf was ik eigenlijk in shock. Al besefte ik wel dat het ernstig was. Dat merkte ik ook wel aan de mensen om mij heen. Ik ben ook geen persoon die dan van alles op internet probeert uit te zoeken. Ik wacht af.’’

Toch, de onzekerheid en onduidelijkheid, dat was het zwaarst vond hij. ,,Toen kwam het verlossende gesprek, letterlijk in een hokje. Met mijn vriendin Luen en mijn ouders er bij. Ik had een hersentumor. Maar er was ook goed nieuws. Ze vertelden er bij te kunnen, dus te kunnen opereren en dat het goed behandelbaar was. Maar wel in het UMCG.’’

Na het eerste gesprek met zijn behandelend team in Groningen kwam de rust terug. ,,Misschien is het de sportmentaliteit die ik heb. Maar ik heb het vanaf dat gesprek als een wedstrijd kunnen benaderen. Er is een tegenstander, de artsen hebben een plan en dat gaan we uitvoeren. Met als insteek te winnen.’’

Janssen beseft heel goed dat zijn eigen houding hem geholpen heeft in de zware periode die volgde. ,,Stap voor stap. Ik denk ook wel dat het door mijn houding iets makkelijker voor mijn directe omgeving is geweest.’’

Op 21 februari lag hij op de operatietafel. De eerste paar uur onder narcose, daarna verder met een zogenoemde ‘wakker operatie’. ,,Je bent dan volledig bij bewustzijn en moet tijdens de behandeling allerlei tests doen, vragen beantwoorden. Om te kijken welke functies eventueel uitvallen.’’

Ook dit onderging Janssen gedwee. ,,Zo ben ik ook als ijshockeyer. Geef me gewoon een opdracht en ik voer het uit.’’ Natuurlijk heeft hij zijn moeilijke momenten gekend. ,,Vooral uit onzekerheid. Na de operatie, wachten tot je hoort wat voor tumor het is.’’

Wat dat betreft is er nog steeds onzekerheid, want de tumor blijkt een zeldzame te zijn. ,,Maar er is met succes geopereerd, de dertig bestralingen in zes weken zijn goed verlopen en de eerste check was goed. En het belangrijkste, ik ben er van overtuigd dat het goed gaat met me.’’

,,De dood heb ik nooit in de ogen gekeken’’, bezweert de zoon van de in Flyers-kringen legendarische Jan Janssen. ,,Natuurlijk heb ik lastige, emotievolle momenten gehad. Bijvoorbeeld toen ik een tijdje de leesfunctie kwijt was. Dan heb je het moeilijk, omdat je bang bent dat je je kinderen misschien nooit meer voor kunt lezen.’’

Dat soort momenten waren van korte duur. ,,Ik heb me ook nooit ziek gevoeld. Wel herstellende. Daarin ben ik in de laatste fase beland. En dat is een proces van hele kleine stapjes. Waarin ik wel gemerkt heb dat sport een grote en positieve rol speelt.’’

Het grote herstel was in het voorjaar, in de zomermaanden. ,,Wat kan het zonnetje je dan helpen. Daar kon ik veel kracht uit halen. Op het strand voetballen of frisbeeën met mijn zoontjes. In de herfst werd het wel minder en toen de wintermaanden zich aandienden kwam ik in mentaal in een mindere fase terecht.’’

Hij begon wel met zaalvoetballen, maar ergerde zich aan zijn fysieke krachteloosheid. ,,Ik besloot er wat aan te doen en ben de sportschool in gegaan. Dat was een hele goede zet, ik fleurde helemaal op. En toen kwam opeens Flyers weer in beeld.’’

Kevin Bruijsten werd ingelijfd. ,,Ik ben vier jaar geleden gestopt omdat ik dat enorm tijdrovende leven van spelen, trainen en lange reizen naar uitwedstrijden zat was. Maar ik heb altijd gezegd; als Kevin nog eens terugkomt bij Flyers, dan ga ik ook weer spelen. Zeker als Martijn ook nog bij Flyers zit.’’

En zo geschiedde. Iedereen in Janssen’s omgeving, van vriendin tot ouders en zeker ook zijn werkgever (Team Communicatie) stond achter de keus. ,,Ze zagen allemaal hoe goed sporten voor mijn herstel was. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds heel veel moeite met mijn concentratie, met goed luisteren, met zelf lang moeten praten. Maar sporten helpt mij om langzaam overal weer beter in te worden.’’

De tweeallerbelangrijkste redenen om de hockeyschaatsen weer aan te trekken, zijn echter nog niet benoemd. ,,Mijn zoontjes: Zael van zes en Yonah van drie. Ik wilde heel graag dat zij papa zouden zien spelen. Ze hebben mij het afgelopen jaar op mijn allerzwakst gezien. En nu hebben ze mij landskampioen zien worden. Zondag was de cirkel rond, toen ik met de beide jongens op de arm en de grote beker in de handen op de foto ben gezet.’’

Klaar is Brent Janssen nog niet, haast hij zich te zeggen. ,,We starten zaterdag in de play offs. De kwartfinale tegen Luik. Ik ga nog vol voor ook het winnen van de BeNe-League.’’