Canadagboek 2006 - Deel 7

Dat was natuurlijk ook het geval bij de derby tussen de Vancouver Canucks en de Calgary Flames. Om mij heen op de tribune de droom van iedere integratie-deskundige. Chinese-, Japanse-, Indiase-, Pakistaanse- en andersoortige Canadezen stonden als één man op en zongen de nationale hymne van Canada mee, terwijl op het enorme beeldscherm een flitsende montage van mooie beelden van Canada voorbijschoot. Ook wij kennen het lied inmiddels uit ons hoofd.

Het was afgelopen zaterdag Remembrance Day in Canada. Een dag waarop heel Canada stil staat bij de vele Canadese soldaten die tijdens de wereldoorlogen en ook nu nog in actie komen voor vrijheid en democratie. Bij verschillende wedstrijden verschenen soldaten die net terug waren uit dienst in Afghanistan op het ijs. Een donderende, langdurige staande ovatie was hun deel.

Vancouver en de baai overdag tijdens een moment dat het een paar uur achter elkaar droog is.

Ook de Pakistaan van een jaar of 20 die rechts voor mij zit in zijn jersey van Naslund klapt zijn handen blauw voor de Afghanistan-veteraan en zingt daarna op luide toon mee met het Canadese volkslied. De reisboeken melden al dat Vancouver een voorbeeld is van een geslaagde multiculturele samenleving. Wie merkt hoe trots Canadezen zijn op hun eigen land en hoe die trots wordt overgedragen op nieuwkomers, kan wellicht een idee krijgen over waarom het in Nederland wat moeizamer gaat.

Laten we het maar over het ijshockey zelf hebben. De wedstrijd tussen Vancouver en Calgary had alles wat een goede pot ijshockey moet hebben. Een enorme sfeer in het stadion door de aanhang van Vancouver en de vele meegereisde Calgary fans, enkele weergaloze saves van Miikka Kiprusoff, een waanzinnige solo-actie op kracht van Jerome Iginla, een snoeihard schot van de blauwe lijn van Sami Salo, twee schoten op de paal van Matt Cooke, keiharde hits en een uitstekende comeback van Calgary.

Vancouver by Night. Eigenlijk een overbodig bijschrift, want het plaatje spreekt voor zich.

Het was smullen voor de liefhebber. Dat we daarna in de stromende regen twintig minuten moesten lopen om bij het hotel te komen, deed niets af aan het plezier. Opvallend was wel de controle bij de ingang. Iedere bezoeker werd door de bewaking gefouilleerd, wat het meenemen van een fotocamera lastig maakt. De zoektocht was overigens niet naar bommen of camera's, maar naar drank. Klanten die zelf eten of drinken meebrengen kopen immers niet tegen de woekerprijzen in de NHL-arena.

Een hoogtepunt was overigens het enorme nieuwe scorebord van de Canucks. De videoschermen zijn zo groot en bieden zo'n perfecte beeldkwaliteit dat het publiek af en toe de neiging had om de wedstrijd maar via het scherm te volgen. Na deze wedstrijd hebben we op onze reisjes naar Canada nu alle NHL-stadions in het land gezien en de conclusie is duidelijk. GM Place ziet er van buiten niet bijzonder uit, maar is van binnen het mooiste stadion waar we ooit geweest zijn.

Waarom zou je de pucks uit een emmer op het ijs storten voor de warming-up, als je de zwarte schijven ook artistiek kunt opstapelen.

Een dag later een enorm contrast. Een bezoek aan een wedstrijd in de British Columbia Hockey League, een jeugdliga één niveau onder de Western Hockey League. De Langley Chiefs spelen in een arena in een voorstad van Vancouver. Het stadion met bijna twaalfhonderd zitplaatsen is genoemd naar een lokale autodealer en is voor ongeveer de helft gevuld.

Het is een lager niveau ijshockey, maar het gaat er toch professioneel aan toe. Een live-zangeres zingt het volkslied, er worden pauze-spelletjes gespeeld, enkele spelers delen na afloop keurig handtekeningen uit aan de vooral zeer jeugdige fans en er is een uitgebreid assortiment aan souvenirs beschikbaar.

Het ijshockey is van het niveau waar een aantal van de imports in Nederland vandaan komen. Het tempo van de wedstrijd ligt enorm hoog. De jongens tussen de 16 en 20 jaar schaatsen zich een slag in de rondte. De puck wordt voortdurend de hoeken ingejaagd en bij iedere gelegenheid wordt op doel geschoten. ADHD-hockey noemt de fotograaf het en daar zit wel iets in. Toch een buitengewoon vermakelijk potje ijshockey.

Foto's: Marco Spelten

Klik hier voor de complete reportage