Canadagboek deel 1 🏒 IJshockey Nederland

Dag 1

Dat wordt al bij het wegrijden bij het vliegveld duidelijk. We zijn het parkeerterrein nog niet afgedraaid of het eerste reclamebord met een ijshockeyer duikt op. Op de radio al direct een commercial. ÂGuy Lafleur was the best player of his generation. The best player of this generation is a SonyÂ. Reclame voor dvd-spelers.

We hebben haast. Slechts drie uur zit er tussen landing van het vliegtuig en de eerste wedstrijd van een tiendaagse ijshockeypelgrimage. De Montreal Canadiens spelen tegen de Buffalo Sabres. We hebben kaarten helemaal bovenin het uitverkochte Bell Centre met zijn capaciteit van 21.273 toeschouwers. Het zijn de goedkope plaatsen, waar de echte fans vol passie meeleven met de lotgevallen van hun helden ver beneden op het ijs.

De NHL is veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren. Veel meer ruimte om te schaatsen, nog steeds harde checks, maar minder vasthouden, minder hooking en dus kansen voor de betere spelers. Het is een aantrekkelijke wedstrijd die door Montreal met 3-2 wordt gewonnen, inclusief een vernietigend schot van Andrei Kovalev, een prachtige combinatie rond Saku Koivu en een wanhopig slotoffensief van Buffalo.

Terug in het hotel, op luttele meters van het stadion, begint net de wedstrijd tussen Calgary en Vancouver op televisie. We blijven lang genoeg wakker om de enige goal van de wedstrijd te zien en enkele Europees-Canadese knokpartijen die door de Europeanen worden gewonnen. Dat valt niet lekker bij de commentatoren. ÂLook at that Fin goÂ, zeggen ze over Ruutu van Vancouver, die korte metten maakt met zijn tegenstander. Daarna valt de slaap in. Het was een lange dag.

Dag 2

Vandaag staat de ontmoeting tussen Summum Laval Chiefs en Prolab Thetford Mines op het programa. Laval is een eiland boven Montreal en de wedstrijd wordt gespeeld in de semi-professionele liga LNAH, die louter draait om vechtpartijen en doelpunten. In die volgorde. Voor Nederlandse ijshockeyfans lijkt er echter nog meer te vinden, een echte Amsterdamse connectie.

Bij de Laval Chiefs spelen onder meer Shane Kenny, Ryan Esselmont en Joel Trottier, die allen de afgelopen jaren voor Amsterdam uitkwamen. Daarnaast is het ook de thuisbasis van Stefan Simoes, die in een verder verleden voor Utrecht uitkwam. De hal heeft voor ons nog een speciale betekenis. In Quebec is de filmserie Les Boys enorm populair. De avonturen van een recreatie-ijshockeyteam in de traditie van All Stars. Een aflevering van deze filmserie, een aanrader voor iedere ijshockeyfan, is in deze hal opgenomen.

Het niveau van deze in Quebec mateloos populaire, maar verder weinig bekende, liga, mag overigens niet worden onderschat. Vrijwel alle clubs hebben minimaal vijf of zes spelers met ervaring in de NHL en Europese topcompetities. Zo spelen er verschillende spelers mee die vorig jaar nog in de Duitse DEL speelde. Verder valt een Jason Clarke op. Niet de bijna gelijknamige speler die ooit voor Nijmegen uitkwam, maar een fors gebouwde vechtmachine met twee jaar geleden nog 517 strafminuten en een twaalfjarige profloopbaan.

Voor wat betreft de Nederlandse connectie is het een tegenvaller. Van alle genoemde spelers komt alleen Joel Trottier in actie. Het is echter een spectaculaire wedstrijd met tien doelpunten en drie stevige knokpartijen. De duizend toeschouwers in het oude, vervallen, naar puur ijshockey ruikende ColisĂ©e de Laval staan op de banken. De thuisclub wint met 7-3 en de wedstrijd komt op ons nogal emotioneel en hard over.

Volgens de lokale fans hebben wij het echter mis. ÂDit is nog niets. Dit is geen derby of wedstrijd vol rivaliteit. Je moet tegen Verdun of Sorel komen. Dan zul je pas vechtpartijen zien.Â Over Shane Kenny hebben ze ook een duidelijke mening. ÂNuttige speler, kan goed checken, maar hij vecht zo weinig.Â In de ogen van de fans hier dus maar een halve ijshockeyer.

Tekst: Joep Meijsen
Fotografie: Marco Spelten