Canadagboek deel 3

Het schijnt dat er inmiddels meer Canadese jongeren voetballen dan ijshockey spelen. Een Canadese vader legt uit waarom. ÂAls ouder kost het ijshockey je al gauw achthonderd dollar per seizoen. Dat is niet goedkoop als je meerdere kinderen hebt. Daarnaast kost het je als ouder al snel je hele zaterdag. Naar mate je werkweek langer wordt, heb je dat er steeds minder voor over.Â

Toch zijn de talloze ijshallen in Canada iedere dag weer druk bezet. Van trainingen voor kinderen van vier jaar tot wedstrijden van vijftigplussers. De loopbaan van vrijwel alle Canadese sterspelers is daar begonnen. Al McInnes bijvoorbeeld. Hij had als jong kind een open raampje gevonden bij de lokale ijsbaan. Daardoor kroop hij ruim voor openingstijd naar binnen om te oefenen op zijn schoten, waarmee hij later zo beroemd zou worden.

IJshockey opent vele deuren voor jonge Canadezen. Voor sommigen, de weinigen die de NHL halen, is het een weg die leidt naar rijkdom. Voor anderen betekent het een goedbetaalde baan in een Europese liga of een van de lagere profcompetities in Noord-Amerika. Voor weer een andere groep opent het de deur naar een beurs voor een opleiding aan een universiteit of een manier om op makkelijke manier de wereld te zien, voordat de rest van het leven begint.

Op woensdagavond bevinden we ons in de Bill Durnan Arena in een uithoek van Montreal. Een stuk of twintig toeschouwers, vooral ouders en vriendinnen, kijken naar de wedstrijd tussen Montreal Est en Notre Dame de Grasse. Junior B-hockey, de spelonken van het Canadese ijshockey.

Schaatsen kunnen ze bijna allemaal. De stickhandling is meestal ook wel op orde. Passing en wedstrijdinzicht zijn een stuk minder. De reden waarom deze achttien tot 21-jarigen niet op een hoger niveau spelen. Hoewel sommige spelers misschien nog wel dromen van een toekomst in het ijshockey, zullen de meesten aan de kost moeten komen met een echte baan.

Notre Dame de Grasse staat met 6-5 voor als plotseling de zoemer gaat, terwijl er nog ruimschoots minuten op de klok staan. Het is echter tien uur. Tijd om plaats te maken voor andere activiteiten op het ijs. De Canadese ijshockeydroom kan niet voor iedereen uitkomen.

Tekst: Joep Meijsen
Fotografie: Marco Spelten