De carriere van Claudia van Leeuwen, deel II

Als collega-international Savine Wielenga aan van Leeuwen denkt, dan is haar eerste gedachte: ‘Een topwijf, een van de beste Nederlandse goalies die ik ken en steunpilaar van het Nederlands vrouwenteam. Claudia was altijd een aanwezige teamgenoot die als het nodig was zeker het voortouw nam, de boel probeerde op te peppen of voor een lolletje zorgde wat zeker invloed had op de sfeer. Vlak voor wedstrijden was ze altijd super gefocust en vooral bezig met haar eigen voorbereiding. Daarnaast zorgde ze voor een bepaalde rust en zelfvertrouwen in het team door haar uitstraling op het ijs, maar ook buiten het ijs. Ik heb veel aan haar gehad als kamergenoot de afgelopen jaren, om de wedstrijd of andere dingen waar we mee zaten te bespreken en ook weer het zorgen voor een bepaalde rust bij mij zelf.’

Één toernooi springt er voor Van Leeuwen uit, het WK in Australië in 2011. Oranje speelde daar op het vierde niveau en dwong promotie af: ‘We zijn daar twee weken geweest omdat we de voorbereiding ook daar deden. Je leefde er zo naar toe. Bij de lange reis kreeg je echt het gevoel “komt hier ooit nog een eind aan”? Maar de hele entourage maakte het speciaal. We hadden ons eigen hotelletje met twee verdiepingen. Dan werd je vroeg wakker van de jetlag en dan kon je om zes uur ’s ochtends op het terras genieten van de zonsopgang. In Newcastle kregen wij de beste kleedkamer omdat we het hoogstgeplaatste team waren. De kleedkamer was ontzettend klein en er was één douche binnen voor twintig meiden. Buiten waren er nog extra douchehokjes gemaakt en dus liepen we met ons handdoekje naar buiten in de hitte. Het was heel minimalistisch maar daarom ook extra gaaf. Sportief was het ook goed. We moesten in de laatste beslissende wedstrijd tegen Australië. Tot twee keer toe kregen zij een goal toegewezen terwijl de puck nooit over de lijn was geweest. Ik werd helemaal gek en dat maakte het nog heftiger. Uiteindelijk werd het een shootout. Penaltyshots en ons team zijn nooit een gelukkige combinatie geweest, want op een of andere manier wisten we nooit veel te scoren. Maar we kwamen daar toch voor en toen kreeg de thuisploeg nog het gelijkmakende penaltyshot. De speelster van Australië speelde mij compleet uit en toen miste ze voor open doel. De terugvlucht vloog voorbij.’

Het WK in Straatsburg in 2013 was een bijzondere voor de Nederlandse ijshockeyvrouwen. Tijdens het WK in Straatsburg ging de openingswedstrijd tegen Frankrijk ongelukkig verloren, wat Oranje uiteindelijk het goud koste. Toenmalig bondscoach Van de Kraak herinnert het zich goed. ‘We hebben dat jaar als team enorme sprongen gemaakt en werden ook gekozen als Europees team van het jaar. Tijdens het WK in Straatsburg was Claudia een klasse apart.’

De goalie zelf kijkt nuchter terug op dat kampioenschap. ‘Ik kijk niet terug met de gedachte ”wat als”? Natuurlijk was het leuk geweest als we een niveau hoger hadden gehaald. Wel denk ik dat we er als team nooit het maximale uit hebben gehaald. Er is geen enkel WK geweest waarin we echt hebben laten zien wat we kunnen. Als je bijvoorbeeld kijkt naar het scorend vermogen dat onze ploeg heeft, dat kwam er niet altijd uit. Echter als je kijkt naar de minimale middelen die we hadden, dan mogen we tevreden zijn over onze prestaties.’

Het laatste WK voor van Leeuwen leverde niet het slotakkoord op waar ze op hoopte: ‘Ik wist van tevoren dat mijn laatste WK zou zijn. Ik raakte tijdens het toernooi in de derde wedstrijd geblesseerd aan mijn lies. Ik begon nog wel aan de volgende wedstrijd tegen Kazachstan, maar tijdens de wedstrijd kreeg ik het gevoel dat niet meer honderd procent was en dat ik mijn team daarmee benadeelde. Op dat moment was ik ervan overtuigd dat Bianka Bos beter zou zijn voor het team en ben ik zelf naar de bank gereden. Mede daardoor kwam ik niet meer in actie tijdens de laatste wedstrijd en nam ik met natte ogen plaats in de bank. Die laatste wedstrijd wonnen we nog, maar door de andere uitslagen van die dag degradeerden we alsnog.’

In april zag van Leeuwen haar vriend Jasper Kick debuteren bij Oranje tijdens het WK in het Spaanse Jaca. Van Leeuwen was dolblij voor hem: ‘Het was zijn eerste selectie en misschien ook zijn laatste toernooi door het ontbreken van de Tilburgse spelers. Ik vond het zo leuk dat hij kon meemaken wat ik al die jaren heb ervaren tijdens de toernooien. Het is een bepaald gevoel dat je eigenlijk niet kan beschrijven. Hij heeft bijvoorbeeld nu gemerkt dat het niet altijd mogelijk is om elke dag te bellen met het thuisfront. Je bent vaak met de groep bezig en in Spanje begreep hij hoe het voor mij was al die jaren. Het toernooi was nog mooier omdat hij veel ijstijd kreeg en ook nog scoorde.’

Het zal even wennen zijn voor de volgers, maar van Leeuwen is overtuigd van de kwaliteiten van Bianka Bos: ‘Ik ken haar al relatief lang en we zien elkaar nog elke week in Zoetermeer bij de keeperstraining. Bianka is een goede keeper. Ze moet natuurlijk nog veel leren en ze is een heel ander type goalie dan ik ben. We hebben altijd een goede klik gehad en ik gun haar nu ook de kans. Voor mij was het vervelend dat Bianka zo vaak op de bank moest zitten omdat ik er was. Dat had ik eerder meegemaakt met Nadia Zijlstra, met wie ik jarenlang bij Oranje heb gespeeld. Nadia had de pech dat ze niet zo groot is. Ik heb gewoon geluk gehad. Als je wat groter bent dan hoef je minder te doen om in positie te zijn. Ik heb tegen Nadia gezegd dat als ze mijn lengte had dat ze dan tien keer beter zou zijn dan ik. Nadia was zo talentvol, een harde werker en ze was overal. Ik vond het altijd heel lastig voor Nadia dat ze vaak geen speeltijd kreeg. Daarom wil ik het nu anders doen met Bianka en haar de ruimte en kans te bieden.’

Ook in de verdere toekomst ziet van Leeuwen genoeg aanwas: ‘Fabienne Gooijer en Lisa Daams zitten nu al bij Oranje en zijn jong en talentvol. Daarnaast zit bij de nog jongere meiden veel talent. Onder andere in Utrecht speelt een talentvolle jonge goalie en ik ken Eline Gabriele van Den Haag heel goed. Qua postuur en stijl lijkt zij veel op mij en ze heeft veel potentie. Als die zo doorgaat zoals ze nu bezig is, dan wordt ze net zo goed en misschien wel beter dan ik.’

Van Leeuwen geniet nu van de vrijheid die ze voelt bij het ijshockey: ‘Ik geef keeperstraining in Zoetermeer en in Den Haag. Zelf train ik nog mee bij een team in Den Haag waar ook jongens als Marco Kronenburg en Jimmy Raats spelen. Die jongens ken ik privé ook heel goed en dus ijshockey ik met mijn vrienden. Ik ben geen goalie meer en dat geeft wel veel vrijheid. Als goalie kon je nooit een keer verzaken tijdens een training want er was geen vervanging. Je moest altijd presteren, op tijd zijn en het was best een strak regime. Nu kan ik als ik verhinderd ben of geen zin heb, gewoon een training overslaan.’

Foto's: Marco Spelten (Actiefotografie.nl)