De finale als zwanenzang

Andjelic staat de media nuchter te woord in een van de kleedkamers van Thialf. Terwijl op de achtergrond het geluid van het kampioensfeest van Trappers op het ijs goed hoorbaar is, analyseert Andjelic dat de betere ploeg de landstitel heeft gewonnen.

‘Het was ook vandaag spannend. Een prachtige ambiance. Pure reclame voor de sport en geweldig voor het ijshockey in Nederland. Het zijn kleine dingen die de doorslag geven in een serie zoals deze. Tilburg beschikt over meer ervaren spelers en het team is beter ingespeeld. Dat is een kwestie van budget', aldus de hoofdcoach van Flyers.

De ervaren coach heeft een lange loopbaan achter de rug. Het begon eind jaren zestig in Den Bosch en eindigde via nationale en internationale tussenstops in Heerenveen. Vorig jaar verving hij Brian de Bruijn en leidde de ploeg naar de finale. Dit jaar moest de revanche komen, maar het mocht niet zo zijn.

De reden voor het succes van Trappers ligt volgens Andjelic in de structuur. ‘Als enige club in Nederland hebben zij een voorbereiding volgens de Europese standaard. De selectie vroeg rond, trainingen vanaf augustus en voldoende oefenwedstrijden. Bij ons begon het door de voorbereiding eigenlijk pas vanaf december te lopen.'

In zijn laatste wedstrijd heeft hij zelfs complimenten voor het Nederlandse scheidsrechterskorps. 'De scheidsrechters vandaag hebben prima gefloten en dat geldt eigenlijk voor de hele serie. Dan zie je dat ze het wel kunnen, als de druk maar groot genoeg is met de aanwezigheid van televisie.'

Een kwartiertje later heeft het Tilburgse feest zich verplaatst van het ijs naar de kleedkamer. Het lawaai in de kleedkamer is oorverdovend en verschillende spelers nemen het woord. Mike Lalonde bijvoorbeeld, die vertelt dat hij Tilburg dankbaar dat ze hem hebben geleerd hoe je kampioenschappen moet winnen.

Paolo Colaiacovo verontschuldigt zich voor het feit dat hij de festiviteiten rond de titel moet missen omdat hij meteen terug moet naar Noord-Amerika. Hij heeft een zogenoemd ‘black ace' contract getekend in Toronto, waardoor hij nu onderdeel uitmaakt van de Maple Leaf-organisatie. 'Ik zal me dit seizoen herinneren tot aan mijn dood', zegt hij.

Simon de Wit mist een stuk van de festiviteiten. Hij wordt met zijn teamgenoot Ian Meierdres bij de dopingcontrole verwacht. Als hij door de gang terugloopt naar de kleedkamer, volgt de mededeling. ‘Ik moet het nog officieel vertellen aan Trappers, maar coach Larry Suarez weet wel hoe ik me voel. Dit was waarschijnlijk mijn laatste wedstrijd. Ik ben nog jong, maar ijshockey blijft een kleine sport in Nederland en ik moet aan mijn gezin en de toekomst denken.'

Een overstap naar Eindhoven volgend jaar ziet de aanvoerder van de nationale ploeg niet zitten. ‘Als ik blijf spelen kan ik dat net zo goed in Tilburg doen. Qua reistijd maakt dat niet zoveel uit. Natuurlijk is er wel over gesproken. Met Tommie Hartogs bijvoorbeeld, maar het is niet waarschijnlijk.#39; Het wereldkampioenschap in Oostenrijk wordt zijn laatste optreden als actief ijshockeyer.

Het was de vijfde landstitel voor de pas 28-jarige De Wit, waarmee hij op schema zit om recordkampioen Frank Jansen (Nijmegen, Utrecht) te achterhalen. Hij gaat er niet voor. ‘Ieder kampioenschap is weer anders, met een nieuwe groep mensen. Ze zijn allemaal prachtig en dat geldt ook voor deze titel. Heel bijzonder. Mijn mooiste landskampioenschap heb ik denk ik in Amsterdam gehaald. Dat jaar waarin we het seizoen maar met ongeveer twaalf spelers hebben afgemaakt.'

Daarna loopt hij door naar de kleedkamer, waar de festiviteiten nog in volle gang zijn.

De complete fotoreportage >>>