Of ik het nu wil of niet: ik ben er ook één, een bobo. Als sportbestuurder heb ik die last te dragen. Het doet er niet toe dat ik ben gevraagd voor de functie. Ook doet het er niet toe dat ik er niet voor word betaald of dat ik het doe omdat ik zo van ijshockey houd. Het doet er gewoon niet toe. Ik ben een bobo. Hoe bescheiden en benaderbaar ik ook probeer te zijn en hoe ‘gewoon’ ik ook probeer te doen. Ik ben een bobo.

Vaak wil ik het niet zijn maar ben ik het toch. Zoals een paar jaar geleden in Italië. Het NL-mannenteam deed mee aan het Olympisch Kwalificatie Tournooi en ik was daar uitgenodigd. Ik kon, vanwege werk en de goedkopere vliegreizen, niet op tijd zijn voor de eerste wedstrijd van ons team. De taxi van de organisatie hoefde me dus niet naar het stadion te brengen. Ik kon rechtstreeks naar het hotel. Dat was jammer, maar zo was het nu eenmaal. Niks aan te doen.

Ik vertelde dat aan de chauffeur: ‘Jammer dat ik de eerste wedstrijd van ons nationale team niet kan zien’. De chauffeur hoorde dit echter als een opdracht. Ik werd rap de auto in geholpen en we vertrokken direct. Hij zette alles op alles om mij zo snel mogelijk in het stadion te hebben. De auto is gedurende een uur niet van de linkerbaan af geweest. De claxon en het grootlicht werd vaak gebruikt. Lokale snelheidsrecords werden verbroken. Bij het stadion werden alle veiligheidsregels overtreden om mij op tijd binnen te hebben.
Hij belde voortdurend met mensen. Met de woorden: ‘Alora, questo é il vize-presidente d’Ollanda…’ gingen alle toegangshekken, slagbomen en deuren als vanzelf open. Tot mijn grote verbazing reed de taxi gewoon het ijssportcentrum in. Ik stapte uit, naast de boarding. Kreeg een kaart om mijn nek gehangen en werd naar een stoel begeleid.

Ik voelde me hier allemaal erg ongemakkelijk bij, maar was wel op tijd voor de derde periode…


Jan Hopstaken
Voorzitter IJshockey Nederland