Naar die wedstrijden kan ik neutraal kijken. Het maakt me echt niet uit wie er wint. Genieten van het stadion, het publiek, een mooie actie, onder de indruk van de inzet en snelheid of een katachtige reflex van een goalie. Dat gaat me altijd gemakkelijk af. Een avondje uit. Nog net niet met een bakje chips, alhoewel dat soms ook kan. Maar hier in Vilnius lukt dat ontspannen kijken niet. Ik ben gespannen en zit met het zweet in m’n handen in het stadion. Alsof ik iets aan de wedstrijd kan bijdragen of wat dan ook kan beslissen. Ik zit volledig in de focus. Ik zie niks anders dan de wedstrijd. Geen oog voor iets of iemand anders. Slechts aandacht voor onze mannen. Die allemaal met veel inzet pesteren. Het is eigenlijk ongepast om er één iemand uit te halen. Toch doe ik het. Alexei Loginov was gisteren tegen Litouwen meer dan indrukwekkend. Hij stond bijna continu op het ijs. ‘Wordt ‘ie wel eens gewisseld?’, vroeg ik me hardop af. Hij verzaakte geen moment, net als de andere mannen overigens. Een hecht team dat alles over heeft voor elkaar. Ik zag passie, power en plezier, Alexei met precieze passes als penseelstreken en als een ‘meester’ voor zijn jongere teamgenoten. Het is dan bijna jammer dat slechts de eindscore telt. In een jury sport was Alexei hoog gewaardeerd. Nu restte een verlies. Ook voor hem. Helaas.