Esther de Jong even thuis in Thialf

Maandag en dinsdagnacht mocht Esther de Jong (20) in haar eigen bed slapen. Vanaf woensdag is hotel Tjaarda, een steenworp verwijderd van het ouderlijk huis in Skoatterwâld, voor drie nachten haar thuis. ,,Daarna mag ik nog lekker twee nachtjes thuis slapen. Maandag vlieg ik terug naar Zweden.’’

De geboren en getogen Heerenveense woont al drie jaar in Zweden, het ijshockeyland bij uitstek. Sinds augustus vorig jaar speelt ze in Södertälje, op het een na hoogste Zweedse niveau.

Södertälje is een kleine stad van zestigduizend inwoners in de provincie Stockholm. In de stad van vrachtwagenbouwer Scania zijn twee grote rivaliserende gangs. ,,Die schieten elkaar kapot’’, vertelt De Jong. ,,Er is geen avond dat je niet in slaap valt met het geluid van helikopters. Op zoek naar bendeleden, levend of dood. Maar er zijn ook goede wijken en gelukkig woon ik in een van die wijken.’’

Buiten de gevaren van de bendeoorlog heeft ze het prima naar haar zin in de geboorteplaats van tennislegende Björn Borg. Ze leeft er samen met haar partner Alba Gonzalo, de Spaanse keepster van haar team.

Lesbienne of biseksueel zijn, het is gemeengoed in het vrouwenijshockey. ,,Er zijn gewoon veel vrouwen in deze sport die niet op mannen vallen. Ook in het Nederlands team is dat zo. Misschien komt het doordat ijshockey, net als voetbal, een mannensport is.’’

Hoewel De Jong niet kan leven van haar sport, is ze gevoelsmatig wel topsporter. ,,Alles staat in het teken van ijshockey’’, vertelt ze. ,,Al moet ik er wel bij werken om te kunnen leven. Ik woon met Alba in een appartement waar we wel veel korting op de huur krijgen en we krijgen onze uitrusting van de club. Maar we hebben geen salaris of zo, al regelt de club wel werk voor ons.’’

Die club is Södertälje HC, die haar na een succesvolle try-out inlijfde. Haar Zweedse ijshockeyavontuur begon al in 2020. ,,Ik wilde me verder ontwikkelen en ook wel in een vrouwencompetitie spelen. Bij Flyers speelde ik vast in een jongensteam en als het kon in het vrouwenteam, maar dat was op recreatief niveau.’’

In de zomer van 2019 bezocht ze in Nyköping een ijshockeykamp voor meiden. Daar viel ze op, waardoor De Jong al op haar achttiende in Göteborg belandde. Leven in het buitenland, spelen bij een club waar de organisatie belabberd was, het verlegen meisje werd in Göteborg een zelfverzekerde jonge vrouw. ,,Het waren twee mooie, leerzame jaren, waarin ik me vooral als persoon ontwikkelde. De club bestaat al niet meer.’’

Het ijshockey viel wat tegen, de ploeg verloor bijna alles, maar haar droom om in een buitenlandse vrouwencompetitie te spelen kwam wel uit. Een droom die al op haar vijfde begon, in Thialf. Vader Bauke, oom Bernard en broer Patrick speelden al ijshockey. Esther vond het prachtig en kreeg ook ijshockeyschaatsen onder gebonden.

In die tijd ging ze ook op veldhockey, bij Quick Stick. Op het ijs speelde ze met allemaal jongens, op het veld met meiden. ,,Op de basisschool moest ik een sport laten vallen. Dat werd veldhockey, maar toen ik naar de middelbare school ging, ben ik overgestapt naar veldhockey. Ik wilde meer met meiden optrekken en sporten.’’

Ze miste het ijshockey wel en na anderhalf seizoen switchte ze wederom en ging vol voor het ijshockey. ,,Ik had ook best wel talent voor veldhockey, maar kreeg vaak commentaar op mijn te fysieke spel, haha.’’

Bij Flyers kwam De Jong, die zichzelf omschrijft als ,,een aanvalster die ook de verdedigende taken goed uitvoert’’, weer in haar oude vertrouwde team terecht. Jongens als Lennart Vosmer, Frits Doop, Tom Speel, Dave van den Bos en Almer de Boer, die nu allemaal in het eerste van Flyers spelen, waren haar teamgenoten.

,,Op zich is het wel discriminerend dat je als meisje niet door kunt stromen naar een eerste team’’, vindt Esther de Jong. ,,Al snap ik het natuurlijk ook wel. Rond je veertiende, vijftiende komen er fysieke verschillen in snelheid, duelkracht en schotkracht.’’

Het was wel de leeftijd waarop een grote wens uitkwam. Van Hilde Huisman, met wie ze af en toe in het recreatieve vrouwenteam van Flyers speelde, had ze mooie verhalen gehoord over spelen op WK’s met het nationaal team. ,,Dat wilde ik ook.’’ Als vijftienjarig meisje had ze het geluk dat de ijshockeybond voor het eerst een U18-team inschreef voor een WK. De Jong werd geselecteerd en speelde een wereldkampioenschap in China. ,,Een schitterende belevenis, we wonnen zelfs goud.’’

De keerzijde was wel dat haar mannelijke Flyers-teamgenoten jaloers waren. ,,Ze zeiden smalend: ‘Als je een meisje bent en ijshockey speelt, word je al geselecteerd. We laten ons ombouwen’.’’

Ze trok zich er uiteraard niets van aan. Het was voor haar de start van een reis langs WK’s met eerst dus de U18 en sinds 2020 ook met het nationale vrouwenteam.

Met dat team is De Jong deze week dus in Heerenveen begonnen met de voorbereiding op het WK in China, dat half april wordt gehouden. ,,Rond de kerst hebben we ook al een trainingsweek gehad met Oranje, in Tilburg, zonder afsluitende wedstrijden. Nu hebben we die wel. In Thialf, met heel veel familie en bekenden op de tribune. Voor mij en de andere Friese meiden in Oranje (keepster Alwen ten Cate, Roos Karst en Hilde Huisman, red.) extra speciaal. Ik voel nu al kriebels.’’

Na deze Oranje-week hoopt De Jong met Södertälje HC te promoveren naar de SDHL, de hoogste Zweedse vrouwencompetitie. ,,We spelen nu in de NDHL, dat in de regio’s Noord, West, Zuid en Oost is opgedeeld. We spelen competitie in Oost en hebben ons als winnaar geplaatst voor een nog lange strijd om promotie. De club wil promoveren en het is ook mijn ambitie om in de SDHL te spelen.’’