Finito voor vechter

Domi knokte zich op het ijs niet alleen een weg naar het hart van de ijshockeyliefhebbers, maar ook naar een volle bankrekening. De afgelopen jaren verdiende hij 1,5 miljoen dollar voor zijn vaardigheid met de vuisten. In zeventien seizoenen in de NHL liep hij tegen 3515 strafminuten op. Slechts twee spelers in de geschiedenis zaten langer op de strafbank. Een guitige speler die populair was bij de eigen fans en waarbij de fans van de tegenstanders het heerlijk vonden om hem te haten. 'Tie Dummy', werd hij in Ottawa genoemd.

Domi speelde de afgelopen elf seizoenen voor Toronto, voor die tijd was hij actief bij de New York Rangers en Winnipeg Jets. Zijn topjaar qua strafminuten was 1997/98 toen hij in tachtig wedstrijden tegen 365 strafminuten opliep. Opvallend is dat hij de afgelopen jaren ook met het ijshockey zelf meer ging bijdragen, met als hoogtepunt vijftien goals in het seizoen 2002-03.

Het zijn niet de nieuwe strenge regels die Domi de das omdoen. Deze gelden vooral voor zaken als ‘holding' en ‘hooking'. In de NHL wordt wel minder geknokt, maar vechtpartijen horen daar nog altijd gewoon bij ijshockey. Het probleem is dat de vorig jaar ingevoerde ‘salary cap' ervoor zorgt dat teams minder spelers onder contract nemen. Daardoor is er niet altijd meer ruimte voor een gespecialiseerde vechtersbaas als Domi. In ieder geval niet voor het salaris dat hij in het verleden verdiende. Dat de inmiddels 37-jarige enforcer ook minder effectief begint te worden, zal daarbij ook wel een rol spelen.

De Maple Leafs kochten zijn contract afgelopen zomer af en veel interesse van andere clubs is er voorlopig nog niet. Vandaar dat Domi nu overweegt om zijn loopbaan te beëindigen. Hij is een goede vriend van de grote baas van de Maple Leafs, Larry Tannenbaum, dus het vermoeden is dat hij, mocht hij zijn loopbaan inderdaad beëindigen, op een functie bij die club kan rekenen.

Dan blijft hij in de stad waar hij jarenlang één van de populairste spelers was. Zijn vechtpartijen op het ijs, zijn liefdadigheidsstichting voor gehandicapte kinderen en zijn talloze bezoeken aan kinderziekenhuizen, fandagen en andere bijeenkomsten hebben van hem een icoon gemaakt in een ijshockeygekke stad. Niet gek voor een speler die altijd beter was met zijn vuisten dan met zijn stick.