De lach is veelbetekenend. Hilde Huisman heeft in de archieven gegraven en de nodige statistieken overlegd. De Heerenveense ijshockeyster moest even speuren naar het aantal gespeelde interlands. ,,Het zijn er 76, met 10 goals en 19 assists.’’ De lach is bedoeld voor het aantal penaltyminuten dat ze in de wedstrijden opliep. Het zijn er maar liefst 58.

Dat verbaast de verdedigster niet. ,,Ik ben een fysieke speler’’, zegt ze. Het heeft alles te maken met haar opleiding in Nederland. De nu 27-jarige Heerenveense groeide op het ijs van Thialf op tussen de jongens. Ze werd weleens tegen de boarding gezet en deelde zelf ook weleens een bodycheck uit.

Huisman denkt er met genoegen aan terug. ,,Als ik door een tegenstander tegen de boarding werd gezet, kreeg die gelijk twee gasten achter zich aan.’’ Het schenden van de ongeschreven regel om een vrouw niet ‘checken’, schreeuwde om repercussies. ,,Dat was wel een fijn gevoel, al zal het ook niet altijd bewust gebeuren.’’

In vrijwel alle vrouwencompetities is de bodycheck uit den boze. Tot verdriet van Huisman misschien wel. ,,Als het spelletje fysieker wordt, profiteren wij daar als Nederlanders van omdat we ermee zijn opgegroeid’’, weet ze. ,,Dan wordt het moeilijker voor onze tegenstanders.’’

In de Zweedse topcompetitie is de bodycheck tegenwoordig toegestaan. ,,Het bevalt ze daar goed, dus misschien waait het wel over naar de rest van Europa. Dat zou leuk zijn, je krijgt er een ander spelletje door.’’

Maar goed, komt dat voor Hilde Huisman hoe dan ook niet te laat? Rond het verrassend goed verlopen zomerse WK liet ze toch weten dat ze aan haar laatste seizoen was begonnen? Dat haar maatschappelijke carrière na nog een jaartje Oostenrijk op de eerste plaats zou komen? Dat ze wel klaar was met het spelletje?

Aan de keukentafel van haar ouderlijk huis in Heerenveen vormt zich weer een brede lach op haar gezicht. Ja, dat was inderdaad hoe ze er een half jaar geleden over dacht. Inmiddels niet meer.

Toen Hilde Huisman in augustus op het vliegtuig stapte om hartje zomer in China het uitgestelde WK ijshockey te spelen, waren de toekomstplannen vast omlijnd. Nog een seizoen Oranje en nog een seizoen ijshockeyen bij Neuberg Highlanders en daarna terug naar Heerenveen. De 27-jarige Heerenveense wist het zeker.

In China beleefde Huisman echter de mooiste ijshockeyweek uit haar leven. Met het Nederlands team stond ze zelfs op de drempel van een historische promotie naar de hoogste divisie. In haar hoofd veranderde alles.

De maatschappelijke loopbaan waar ze volledig voor zou gaan, moest nog maar even wachten. ,,Ik dacht echt dat ik wel klaar was met ijshockey, maar in China speelden we op zo’n hoog niveau. Ik wil nog helemaal niet stoppen.’’

Ze dacht na. Wat zouden de consequenties zijn als ze Oostenrijk weer zou verruilen voor Heerenveen? Heel eerlijk, ze heeft het uitstekend naar de zin in Mürzzuschlag-Steiermark in het oosten van het land. Een kwartiertje rijden en de skipistes doemen op.

Huisman woont er samen met haar Canadese vriendin en teamgenoot Nicole in een appartementje van de club. ,,Samen in een team gaat goed, hoor’’, zegt ze. ,,Buiten het ijs zijn we samen, op het ijs zijn we teamgenoten die elkaar ook weleens uitfoeteren. We hebben beiden harde karakters en hebben altijd gelijk. Maar dat blijft nooit hangen.’’

Ook buiten de liefde heeft Hilde Huisman de zaakjes in Oostenrijk goed voor elkaar. Ze heeft er een baan op de administratie van het schoorsteenveegbedrijf van de teammanager. ,,Daardoor kan ik heel flexibel werken.’’

In de zomer geeft ze ook nog twintig uur tennisles, die andere sport die ze al praktisch haar hele leven beoefent. ,,Ik voel me na vier jaar ook al een beetje Oostenrijks’’, zegt ze. De mentaliteit van de mensen in dat deel van Oostenrijk bevalt haar. ,,Bescheiden. Doe maar normaal. Ik kan echt mezelf zijn.’’

Het dialect krijgt ze ook steeds beter onder de knie. ,,Het lijkt wel een beetje op Fries, dat is leuk.’’ Zelf spreekt ze trouwens geen Fries.

In hetvliegtuig terug naar huis na het WK realiseerde ze zich ineens wat ze allemaal zou achterlaten als ze terug zou keren naar Heerenveen. Het was te veel. Nee, stoppen bleek een slecht idee. ,,Mijn coach in Oostenrijk ging ervan uit dat hij na het seizoen geen beroep meer op me kon doen.’’ Die kan haar gewoon blijven opstellen.

In Oostenrijk speelt Huisman op hoog niveau ijshockey in een Europese vrouwencompetitie met teams uit Oostenrijk, Hongarije, Kazachstan, Polen, Italië en Slowakije. ,,In Nederland zou ik waarschijnlijk weer tussen de mannen gaan spelen op lager niveau.’’

Zoals ze dat totdat ze op 23-jarige leeftijd naar Oostenrijk vertrok ook deed. ,,Vierde divisie, een keer per week trainen en veel bier drinken, denk ik. Maar ik wil nog een paar jaar op goed niveau spelen.’’ Ze kan nog niet zonder.

Lonkt een ander land niet? Zweden is het mekka voor de vrouwen. Of Canada? ,,Ik zou daar heel graag eens wonen’’, zegt ze. ,,Daar is ijshockey wat voetbal hier is.’’ Omdat haar vriendin uit Toronto komt, is ze fan geworden van de Toronto Maple Leafs, dat op het allerhoogste niveau uitkomt in de NHL.

Voor vrouwen was er lang niet veel na de universiteits- en collegecompetities. ,,Daarom trekken veel Canadese speelsters naar Europa.’’ Er is net een vrouwen-NHL opgericht met zes teams. ,,Maar die league is echt supergoed. Daar spelen maar een paar Europeanen in.’’ Zelf is ze daar te licht voor, oordeelt Huisman eerlijk.

In Nederland heeft alleen Amsterdam een vrouwenteam, dat in de Duitse liga op behoorlijk niveau speelt. Vrouwenijshockey is in Nederland klein. Een nationaal Onder-18-team, zoals dat de komende week deelneemt aan het WK in Thialf, was er in Huismans tienerjaren niet. ,,De sport ontwikkelt zich wel. En er gaan ook steeds meer meiden naar het buitenland.’’

Zelf speelde Huisman op 16-jarige leeftijd haar eerste senioren-WK. ,,Vanaf mijn 14de zat ik er al bij, maar was ik nog te jong om te spelen.’’ Van haar eerste WK herinnert ze zich weinig. ,,Het was in Frankrijk en ik was nog forward. En scoorde een keer.’’

Sindsdien is ze een vaste waarde in het Nederlands team. In tegenstelling tot haar eerste WK staat het laatste nog wel helder op haar netvlies. De gedachten gaan terug naar China, waar de winterse omstandigheden hartje zomer ver waren te zoeken. ,,Het was er 30 graden.’’

Zonder noemenswaardige voorbereiding – ,,we stonden zeven keer op het ijs’’ – stapten de Nederlandse ijshockeyvrouwen in het vliegtuig. ,,Meestal is het WK meteen na het seizoen, zodat we nog in de flow zitten. Daar was nu geen sprake van.’’

Verwachtingen waren er niet. Oranje degradeerde een jaar eerder, maar vanwege de sancties tegen Rusland mocht de ploeg toch op het tweede niveau blijven. Zonder een paar vaste krachten was er weinig zicht op succes. De zeperd tegen Denemarken in de eerste wedstrijd (1-6) bevestigde het idee dat de strijd tegen degradatie zwaar zou worden.

Het liep anders tijdens Huismans vierde bezoek aan China. ,,Als we ver weg spelen, gaat het vaak goed’’, zegt ze. Misschien komt het wel omdat de ouders dan niet meegaan.

Die hebben altijd de beste bedoelingen, maar ook na elke wedstrijd een mening over wat er niet goed ging. ,,Dan kom je vaak terug in het hotel met de negatieve dingen die je gehoord hebt. In China heb je dat niet.’’ Met een knipoog: ,,Er moet maar een ban op ouders komen.’’

Na die eerste WK-wedstrijd, waarin Oranje veel te veel ontzag toonde voor de tegenstander, gooiden de internationals het juk van zich af en begon het te lopen. Vooral de winst tegen Oostenrijk smaakte Huisman heerlijk. Ook Slowakije en Noorwegen werden verslagen, waardoor de historische promotie naar de hoogste WK-divisie ineens reëel werd.

Het ging mis. Nipt. ,,We gingen voor goud’’, weet Huisman. Daarvoor was winst op gastland China, dat een jaar eerder nog in de hoogste divisie speelde, noodzakelijk. Maar een gelijkspel in reguliere speeltijd was voldoende geweest voor zilver en promotie. ,,We stonden op 1-1 en hadden daarvoor moeten gaan’’, zegt Huisman nu. Het werd 1-2.

De teleurstelling is er nog altijd. ,,Er hing zoveel aan vast.’’ Promotie zou ook de deur naar meer geld hebben geopend. ,,En hoewel je dan eerst wel in een poule met de onderste vijf landen van de top-10 speelt, sta je wel op het ijs met de toppers uit Canada, Zweden en de VS.’’

De herinnering aan de superweek is echter blijvend. ,,We begonnen zonder verwachtingen en de dag voor de wedstrijd tegen China besefte iedereen dat onze levens konden veranderen. Ineens voelde iedereen druk. Ja, slecht geslapen die nacht.’’

Uiteindelijk zorgde het ‘bijna-succes’ voor vernieuwde motivatie. Weg met de stopplannen. Dat Huisman rond de kerstdagen even aan de keukentafel in Heerenveen zat, was tijdelijk. De permanente terugkeer moet nog een tijdje wachten.

,,Ze snappen het thuis wel’’, zegt Huisman, met een hoofdknik richting haar moeder. Die knikt. ,,Eastenryk is noch krekt yn ien dei te beriden. En we sjogge dat se gelokkich is. Moaier is der net.’’