23 februari 202310:51
Door Danny Micola von FĂĽrstenrecht
Ik vind het Ă©Ă©n van de leukste onderdelen van het besturen: het huldigen van spelers die iets hebben gewonnen. Heel het jaar trainen, zwoegen en strijden ze voor het landskampioenschap, een bekercompetitie, beste speler of een andere prijs. Die prestatie wordt beloond met een beker of een medaille. Vaak is de medaille goud- of zilverkleurig en soms bronskleurig bovendien zijn de uit te reiken bekers in het ijshockey vaak groot.
Kinderen die hebben gewonnen staan te glunderen. De coaches, trainers en begeleiders glimmen van trots. Kinderen die verloren hebben, staan soms te huilen. Ik probeer ze dan toch duidelijk te maken dat ze een knappe prestatie hebben geleverd. De coaches, trainers en begeleiders glimmen ook dan van trots. Zelfs in veteranen die het net wel of net niet zijn geworden, komt het kind naar boven. Blij en uitbundig of enigszins teleurgesteld maar toch trots. Ik heb senioren nog niet zien huilen van verdriet, wel van vreugde en ik heb ze zien stralen en van gekkigheid niet meer weten wat te doen. Er vandoor gaan met de beker, beker op het hoofd, glijden op de buik, wild gebarend naar het publiek, uitbundig op de foto en 25 volwassen mannen in een uit de hand gelopen bearhug.
Hoe vreemd is het dan, wanneer een aanvoerder de beker voor het gewonnen landskampioenschap niet wil aanpakken? Dat overkwam mij een aantal jaren geleden. Ik denk dat dat een unieke ervaring was in het Nederlandse ijshockey. Het team was als beste Nederlandse team geëindigd in de Beneleague en was daarmee Nederlands kampioen. Om het BNL-kampioenschap moest daarna nog worden gestreden. Het aanpakken of zelfs maar aanraken van de beker voor het Nederlands kampioenschap zou ongeluk brengen in de volgende beslissende wedstrijd voor het BNL-kampioenschap, zo vertelde de captain me.
Dit (bij)geloof bestaat in het ijshockey waarschijnlijk sinds 1997 toen de aanvoerder van de Philadelphia Flyers de gewonnen western-conference cup weigerde aan te pakken. Hij weigerde de beker omdat dat de strijd om de echte prijs, de Stanley Cup, negatief zou beĂŻnvloeden. Waarom feestvieren als het echte werk nog niet gedaan is?
Zoals bekend, gaat het in topsport om de details. Als het niet aanraken van een al dan niet gewonnen beker zo’n detail is, dan heb ik me als bestuurder daar gewoon bij neer te leggen.
De laatste jaren heb ik echter niks meer van dit (bij)geloof gemerkt. Ik ga er van uit dat zondag aanstaande de beker voor de landskampioen wordt aangepakt, gewoon weer bij iemand op zijn hoofd beland en trots aan het publiek wordt getoond.
Ik kijk er nu al naar uit.
Jan Hopstaken
Voorzitter IJshockey Nederland
