"Vorig jaar hadden we als staff het eerste WK, dus dat was een beetje aftasten hoe en wat. Dit WK hadden we door dat het een zwaar WK zou worden. Wij verloren redelijk wat spelers aan leeftijd (2006-lichting), wat het werken met een U18 interessant maakt, maar ook uitdagend. Dit jaar zagen we ook dat Engeland en Letland sterke tegenstanders waren met veel 'ervaren' spelers, die uit 2007 komen. Chinese Taipei was van de divisie boven ons gekomen, maar na de oefenwedstrijd van hen tegen Engeland, zagen wij een kans. Chinese Taipei werd dan ook verslagen, terwijl zij hun beste wedstrijd tegen ons gespeeld hadden. Tegen Engeland speelden onze dames beter dan verwacht, beter dan dat iedereen, inclusief Engeland, had verwacht. Dat maakte dat wij er in begonnen te geloven als staff, dat hier wat te halen viel. Wellicht dat onze verwachting te hoog lag tegenover de meiden, want de druk om voor een medaille te spelen kwam dichtbij, wederom tegen Letland (net als vorig jaar). Deze pot werd verloren, net als de wedstrijd tegen Kazachstan. De laatste wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland, konden we niet meer degraderen of een medaille halen. De druk was eraf en de dames begonnen mooi ijshockey te spelen. Die laatste wedstrijd won je dan ook. Als je dit zo leest, voelt het wellicht ook als een soort achtbaan. Met weinig verwachtingen naar het WK komen, dan zo’n goede eerste twee wedstrijden neerzetten dat je mogelijk voor een medaille speelt, om vervolgens weer te zakken naar nummer 4. Al met al, zijn we wel super tevreden. We hadden heel veel meiden die weinig ervaring hadden op een WK, die ze nu wel opgedaan hebben. Het was een jonge groep, maar wel een hele mooie groep om mee te bouwen. En dat is ook weer ons doel voor volgend jaar: bouwen aan het team, bouwen aan de spelers om het vrouwenijshockey beter te maken!"

— Aldus bondscoach Rick van Haren