The Ex-Files: Al Raymond

Alain Raymond werd geboren op 21 juli 1964 in Crysler, Ontario. Op 17-jarige leeftijd kwam Raymond terecht in de top jeugdliga OHL bij de Niagara Falls Flyers. Een jaar later kiezen de Vancouver Canucks hem zelfs in de tiende ronde van de NHL-draft. Tot de NHL zou Raymond het echter nooit schoppen en in 1985 besloot Raymond zijn geluk te beproeven in Europa.

Een eerste avontuur in Finland, bij SaiPa Lappeenranta, draaide op niets uit en Raymond besloot terug te keren naar Canada: ‘Ik kwam toen in contact met Fred Chiasson die zelf ging spelen in Nederland, nadat hij eerst een aantal seizoenen in de Franse competitie had gespeeld. Fred zag me spelen in Ottawa en vroeg of ik interesse had om mee te gaan naar Nederland. Zodoende kwam ik terecht bij Assen in de Eerste Divisie.'

Raymond kwam drie seizoenen uit voor Assen. In zijn eerste seizoen werd hij met de ploeg ongeslagen kampioen in de Eerste Divisie. Het daaropvolgende seizoen zou Assen echter weer met dezelfde snelheid afzakken uit de Eredivisie. Daarna volgden voor Raymond één seizoen in Nijmegen, nog een jaar in Assen en tenslotte één seizoen bij Heerenveen.

Het was Harry Loos die de toen 29-jarige Canadees in 1993 naar het zuiden des lands haalde. Raymond kwam terecht in selectie met veel talent, met spelers als Chris Brant, Mike Pellegrims, Tommie Hartogs en Lester Arts. Geleen zou dat seizoen bijna alles winnen maar in de belangrijkste wedstrijden van het seizoen afgetroefd worden door Tilburg Trappers. Zo wonnen de Brabanders de bekerfinale met 3-1 van Geleen. Voor de wedstrijd vond nog een opvallend incident plaats. Raymond was zijn contactlenzen vergeten en een teambegeleider moest hals over kop naar Geleen om de lenzen alsnog te halen. Vlak voor de start van de finale keerde de teambegeleider terug in Eindhoven zodat Raymond met lenzen de wedstrijd kon spelen.

Na een aantal seizoenen ging het langzaam bergaf met het Geleense ijshockey, met als dieptepunt de twee seizoenen in de Eerste Divisie in 1997-1998 en 1998-1999. Al Raymond bleef samen met Marcel Houben en Remco Schenkhuizen als enige over uit de succesploeg, maar aangevuld met nieuwe talenten wist het trio twee kampioenschappen te behalen in de Eerste Divisie. Raymond: ‘Tijdens de voorbereiding op dat seizoen vreesde ik het ergste. Weinig geld, geen imports maar achteraf bleken deze twee seizoenen de leukste seizoenen te zijn.'

Uiteindelijk kwam Geleen in het laatste seizoen van Raymond terug op het hoogste niveau. Geleen draaide een zeer redelijk jaar, maar een nederlaag tegen Nijmegen in de play-offs maakte een einde aan de hoop van de Eaters.

In 1997 debuteerde Al Raymond bij het WK in Slovenië in Oranje. Met een jonge onervaren groep degradeerde het Nederlands team dat jaar naar de C-poule, maar een jaar later behaalde Nederland in eigen land weer promotie terug omhoog. Raymond sloot zijn Oranje-carrière definitief af in 2000 tijdens het WK in Polen. Raymond speelde in totaal 22 wedstrijden voor Oranje waarin hij tot zes goals en acht assists kwam. Raymond: ‘Het was voor mij een unieke kans om voor Nederland uit te komen. Achteraf bleek het ook een geweldige ervaring te zijn om tegen al die verschillende landen te kunnen spelen. Na een paar jaar in Nederland heb ik een Nederlands paspoort aangevraagd. Vlak voor het WK in Slovenië kreeg ik dat paspoort in mijn bezit. Het hoogtepunt was uiteraard het kampioenschap in Eindhoven. Het shirt van dat WK siert nog altijd mijn muur.'

Raymond geniet nog altijd veel populariteit in Geleen. Niet alleen door zijn speelstijl en kwaliteit, maar ook door zijn persoonlijkheid en zijn werk voor het jeugdijshockey in Geleen. Van 1996 tot en met 2000 was Raymond naast speler ook eindverantwoordelijk voor het jeugdijshockey in Geleen. Het Geleense talent Diego Winters sprak vorig jaar nog zijn bewondering uit over Raymond in een interview met het Limburgse blad De Trompetter: ‘Hij heeft me leren schaatsen, en heeft me naar de mini's gepraat. Ik heb Al een paar jaar als trainer gehad. Hij is de sympathiekste speler die ik gekend heb.'

Raymond reageert trots op de woorden van Winters: ‘Ik vond het geweldig om met die jonge gasten te werken. Diego was bij de welpen al een heel getalenteerde jongen. Het trainen van de jeugd gaf nog een extra dimensie aan mijn verblijf in Geleen. Ik hou van die stad en heb nooit in mijn leven zoveel persoonlijke steun gekregen als van de mensen in Geleen.'

Na zijn terugkeer in Noord-Amerika is Raymond verder gegaan als trainer bij Hull Olympiques in de QJMHL. Momenteel is hij nog actief als jeugdtrainer en werkzaam voor zijn eigen ijshockeyschool. Raymond: ‘Ik woon nu zes jaar in de Verenigde Staten en het bevalt me enorm. Ik ben drie jaar geleden getrouwd en heb een prachtige dochter van twee jaar oud.'

Raymond is sinds zijn vertrek uit Geleen niet meer naar Nederland geweest: ‘Ik hoop gauw een keer met mijn gezin terug te keren naar Nederland. Misschien kan ik in de toekomst nog mijn steentje bijdragen aan het Nederlandse ijshockey. Ik zou graag mijn ervaring als speler en trainer gebruiken voor bijvoorbeeld de nationale (jeugd)selecties. Het grote probleem in Nederland is dat de spelers en clubs te weinig ijstijd hebben. Toch waren er in mijn tijd al vele getalenteerde spelers zoals Tommie Hartogs, Leo van den Thillart, Antoine Geesink, Marcel Houben, Theo van Gerwen en nog vele anderen. Persoonlijk vond ik Tonny Collard de beste speler tegen wie ik heb gespeeld in Nederland. Ik ben ervan overtuigd dat er momenteel genoeg talent is in Nederland. Ik zou het een eer vinden om mijn steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van de sport.'

‘Ik wou tot slot gebruik maken van deze gelegenheid om de mensen te bedanken die me hebben gesteund, beïnvloed en geïnspireerd tijdens mijn jaren in Nederland. De herinneringen die ik heb aan Nederland zijn en blijven altijd speciaal voor me.'

Met dank aan Jan Marutiak, Raymond Tellers en Al Raymond voor foto- en informatiemateriaal.