The Ex-Files: Steve Nimigon

Steve Nimigon is nog altijd een bekende naam in de wereld van de Ontario Hockey League (OHL). In de begin jaren negentig gold Nimigon als een groot talent en had destijds een grote kans op een contract in de NHL. Een flink aantal zware blessures gooide echter roet in het eten en Nimigon moest zich noodgedwongen richten op een maatschappelijke carrière.

Nimigon: ‘Het is een onderwerp waar ik niet graag te lang bij stil wil staan. Ik denk dat ik de NHL had kunnen bereiken zonder die blessures. Mijn leven als ijshockeyer was dan compleet anders geweest maar ik weet zeker dat ik als mens meer ben gegroeid zonder een leven in de NHL. Daarom zie ik de blessures in zeker opzicht als een positieve gebeurtenis.'

Ondanks het vroege blessureleed werd Nimigon in 1994 gedraft door Hartford Whalers. Die uitverkiezing kwam als een complete verrassing: ‘Die zomer woonde ik weer bij mijn ouders om te herstellen van mijn knieoperatie. Ik kon niet schaatsen maar had wel een vakantiebaantje. Mijn zaakwaarnemer had me al voorbereid dat ik geen rol zou spelen in de draft dat jaar.

Maar op de dag van de draft kreeg ik 's avonds na het werk een telefoontje van een lokale journalist in Niagara Falls. Hij vroeg aan me hoe ik me voelde op deze speciale dag. Na mijn verbaasde reactie kreeg ik van de journalist te horen dat ik gekozen was door Hartford. De club belde me later op om welkom te heten. Het stimuleerde me enorm om nog sneller te herstellen van de operatie maar het was al zeker dat ik het trainingskamp van Hartford zou gaan missen. Toch kreeg ik aan het einde van het seizoen 1994-1995 een contract aangeboden. Het contract was echter maar voor 1 jaar en het zou betekenen dat ik mijn toenmalige contract dat onder andere mijn universitaire opleiding bekostigde op moest zeggen. Uiteindelijk heb ik het aanbod van Hartford geweigerd. Ik was nog aan het herstellen van mijn knieblessure en wist daarom dat ik binnen een jaar nooit genoeg kon overtuigen om het team te halen.'

Het recreatieteam 'White Lightning' waar Nimigon nog in speelt. Nimigon staat op de bovenste rij, vierde van links.

Nimigon keerde na het weigeren van het contract terug naar de OHL en kende een uitstekend seizoen bij Niagara Falls Thunder. Na afloop van dat seizoen nam Nimigon alsnog contact op met Hartford maar op het laatste moment zag ditmaal Hartford af van een aanbieding. De club wou Nimigon wel uitnodigen voor een trainingskamp maar dan zonder contract. Nimigon werd een free agent waarna Ottawa Senators hem uitnodigde voor een trainingskamp. Ondanks een geslaagd kamp was Nimigon niet goed genoeg om een contract te verdienen. Daarom bleef Nimigon in de OHL en groeide uit tot een topper in die jeugdcompetitie. In 233 wedstrijden scoorde Nimigon 97 keer en gaf 98 assists.

In 1998 moest Nimigon de OHL verlaten en besloot om een voorlopig afscheid te nemen van het professionele ijshockey. Nimigon ging spelen en studeren aan de St. Francis Xavier University: ‘Deze switch is het voorbeeld hoe de knieblessure mijn leven heeft beïnvloed. Ik heb mezelf beloofd om mijn universitaire opleiding af te maken en dus ging ik terug naar school in plaats van een contract te tekenen in een profcompetitie. Ik heb een aantal aanbiedingen gehad uit de AHL en IHL maar geen ploeg was bereid om mijn opleidingskosten te betalen. Halverwege mijn laatste seizoen in de OHL kreeg ik ook een forse aanbieding vanuit Italië maar ik wou op dat moment mijn team niet in de steek laten. Ik koos uiteindelijk voor St. Francis Xavier University vanwege hun reputatie en vanwege de coach van St.Francis: Danny Flynn. Hij was bezig om daar een ijshockeyprogramma op te zetten en ik vind hem nog steeds de allerbeste coach waarvoor ik heb gespeeld.'

Nimigon behaalde zijn diploma zonder veel moeite maar het ijshockey ging een stuk minder in de universiteitscompetitie. Nimigon: ‘Het eerste jaar had ik veel moeite met het aanpassen aan de competitie. Ik speelde op dezelfde manier als in de OHL en ik zat dus regelmatig in de strafbank. In het tweede jaar brak ik mijn enkel en kreeg ik een hersenschudding. Tot overmaat van ramp moest ik in het derde jaar weer een knieoperatie ondergaan en liep ik tegen mijn tweede hersenschudding aan. Op het moment dat ik er genoeg van had, ging het opeens fysiek weer goed en kreeg ik eindelijk weer plezier van het spelletje.'

Na de universiteit maakte Nimigon de overstap naar Europa en kwam uit in Nijmegen. Nimigon: ‘Aan het einde van het seizoen van St.Francis zat ik samen met mijn beste vriend in de bus te praten over ons leven. Beiden wouden we een keer naar een ander land om een andere cultuur mee te maken. Op dat moment besloten we samen naar Europa te gaan. Die vriend was Carl Beaudoin en samen eindigden we in Nijmegen. Paul Strople, de coach van Nijmegen speelde ooit voor Danny Flynn en zodoende was het contact gelegd.'

Het huwelijk van Steve Nimigon met rechts in beeld Carl Beaudoin als getuige.

In Nijmegen maakte het duo kennis met het Nederlandse ijshockey: ‘Het niveau was heel verschillend. De eerste twee lijnen van de clubs waren absoluut heel sterk. Maar de derde en vooral vierde lijn waren zwak. Ook het talent varieerde enorm binnen de teams. De jonge Nederlandse spelers waren op 17-jarige leeftijd nog niet genoeg ontwikkeld. De ontwikkeling op 16- en 17-jarige leeftijd gaat in andere landen veel sneller omdat er meer talenten zijn. In Nederland worden de getalenteerde spelers niet genoeg uitgedaagd omdat er simpelweg niet genoeg goede jeugdspelers zijn om tegen te spelen. Eenmaal in het eerste team ging de ontwikkeling razendsnel ook omdat ze interesse toonden en gemotiveerd waren.'

De manier van trainen in Nederland was de grootste aanpassing voor Nimigon: ‘Het niveau van de trainingen vond ik af en toe beneden peil. Carl en ik waren bloedfanatiek en vochten in de hoeken voor puckbezit. Wij waren gewend om zo te trainen maar bij de andere spelers ontbrak dat. Tommy Speel kwam een keer na afloop naar me toe en zei dat hij dacht dat Carl en ik op het punt stonden om elkaar te lijf te gaan. Later gaf Tommy aan dat hij beïnvloed was door onze manier van trainen en dat hij sindsdien zelf harder ging werken tijdens trainingen. Tommy was iemand waar mee ik veel contact had en af en toe ook uit eten ging met hem en zijn vrouw. Ik heb enorm respect voor hem als speler en mens.'

Het verblijf van Nimigon en Beaudoin bleef beperkt tot dat ene seizoen. Nimigon: ‘Carl had al gedurende het seizoen besloten om na afloop te stoppen met ijshockey. Ik wist het nog niet zeker maar we wisten allebei dat Nijmegen ons niet meer wilde. Onze relatie met het bestuur en de sponsors was uiterst moeizaam, zeker na de financiële problemen in dat jaar. Jammer want het leven in Europa beviel me uitstekend. Als ik in Europa was blijven spelen, dan was ik daar ook blijven wonen.'

Zo af en toe volgt Nimigon de Nederlandse ijshockeywereld nog: ‘Carl Beaudoin woont vlakbij mij. We spelen af en toe golf samen of drinken wat in de stad. Met mijn andere ploeggenoten ben ik het contact verloren. Ik heb nog wel contact met een echtpaar uit Nijmegen. Drie jaar geleden hebben ze me nog bezocht hier in Canada.

Ik kijk regelmatig wel waar mijn oud-ploeggenoten spelen en wie er nu in Nederland spelen. Regelmatig zie ik nog bekende namen voorbij komen. Ik vind het bijvoorbeeld erg leuk om te zien dat Nick de Jong en Bert van den Braak het goed doen. Die twee hebben ook veel tijd doorgebracht met mij en Carl. Ze zijn beide een goed voorbeeld van jonge spelers die zich snel hebben ontwikkeld. Het trieste nieuws over het overlijden van Ben Tijnagel heb ik ook meegekregen. Ben was een geweldige speler en een geweldige man. Af en toe schaatste hij voor de lol mee met de importspelers tijdens de ochtendtrainingen. Een gepassioneerde en zeer talentvolle ijshockeyer. Ik weet zeker dat hij wordt gemist in Nijmegen.'

Nimigon woont nu weer in zijn geboortestad Oshawa waar hij werkzaam is als senior planner bij een grote autofabriek. Daarnaast is Nimigon nog werkzaam als instructeur op een ijshockeyschool voor volwassenen. Ook is Nimigon regelmatig gastspreker voor de OHL op bijeenkomsten voor OHL-prospects.